Mahala - Chris Barnard

Vrees was al so deel van hom dat hy dit nie meer as vrees herken het nie. Dit was in sy versigtige, byna sluipende manier van stap; in sy onrustige, wantrouende oë; in sy buitengewoon sagte stem; in sy soms stamelende manier van praat.

Delport het homself selde nog daaraan herinner dat hy versigtig moet wees, sy oë moet oop hou. Dit was al vir hom normaal dat hy nie graag vreemdes ontmoet nie, dat hy net Caipemba toe gaan as dit noodsaaklik is.

Hy het soveel duisend kriekende nagte onthou; tussen skemeraand en skemerdag soveel duisend muskiete se gesing, en tromme wat byna onhoorbaar ver in die donker pols. Soveel dae se sonne en sondes en in sy lyf gebrand, terwyl hy gewag het en soms wel bang was en soms dapperder - gewag het op ’n deur wat sal oopgaan, ’n struik wat skielik sal roer en oopgaan voor Ritter se gesig. Hy sou uit die son verskyn, daardie lang en lenige man, sy hand gereed op die rewolwer in sy bosbaadjie se sak.

Nege jaar lank het Delport vir hom weggekruip. Maar toe, een laatmiddag in Caipemba, het Malia Domingo opgedaag. Vir Delport was sy ’n vreemdeling en hy wou haar afgeskud kry, maar sy het iets van Ritter met haar saamgebring - sy gesig, in die vorm van ’n masker. Of was dit nie regtig Ritter se gesig nie?

Rondom die vae herinneringe van ’n moord het Chris Barnard ’n roman gebou - ’n roman wat sy vertrekpunt het in die soort situasie wat gewoonlik by ’n populêre spanningsverhaal tuishoort.

Maar die wyse waarop hy hierdie situasie hanteer en benut, laat dit ontplooi tot veel méér: dit word ’n speurtog na die hoe en die waarom van die syn.