Jagters van die duine - Jan J. van der Post

Die tyd van die groot water

Die tekeninge in hierdie boek is deur die skrywer self gemaak in die Boesman-idioom soos hy dit leer ken het. Hy sê daarvan:

’n Boesmantekening is meestal ’n verhaal-in-prente waarmee die tekenaar sy jagtersvernuf wil verkondig. So nie, vertel hy ’n storie wat volgens hom uniek is - soos die Dorslandtrek of die Tyd van die Groot Water - dus ook maar om te spot teenoor ander wat nie daarvan weet nie.

Een pyl in ’n tekening wil sê dat die tekenaar gaan jag het, twee dat die dier omgesit het of op ’n ander manier moeilikheid veroorsaak het, drie dat die prooi platgetrek is. Spoortjies wat van mekaar wegstaan, dui op die gesukkel as gevolg van die dier se sluheid; spoortjies skuins after mekaar verkondig die jagter se vermoë om ’n spoor ver te volg sonder om dit byster te raak; spoortjies langs mekaar beteken dat die dier ingehaal is.

Is daar behalwe die dier een of meer groot mense naas ’n groepie kleineres op die tekening, hemel die jagter op sy eie sukses op terwyl hy die ander verkleineer. Die maag en boude word groot geteken, sodat almal kan sien dat die mense vet is - danksy die tekenaarverteller se uitsonderlike jagvermoë.

In ’n tekening van ’n vreugdedans het die mense vingers  - dan klap hulle immers hande. In die geval van ’n ernstige of treurige dans word die hande sonder vingers, d.w.s. "stil", geteken. Ook met ’n tekening van ’n dans  wil die tekenaar eintlik maar sê dat hy beter en langer as enigiemand anders gedans het.

Tekeninge net ter wille van die mooi - van blomme, ’n sonsondergang of ander mooi natuurdinge - het ek nie by die Boesmans teëgekom nie.