Die peerboom en ander verhale - Pirow Bekker

Wat is die gemene deler vir hierdie twaalf verhale? Dat ’n mens in elkeen ’n faset van seuns se rypword ontdek? 

Die lewe gaan vir die seuns oop. Saam daarmee kom skuldgevoelens, die aanvoeling van wat sonde is. Botsing met ouers en maats bly nie uit nie. Die seuns in hierdie verhale vind ook die wonder van die lewe uit. Hulle vind uit hoe jy jouself kan handhaaf, wat kameraadskap is, wat liefde is.

Telkens is die natuur en ’n verskeidenheid diere ook ’n belangrike verhaalgegewe, groei dit selfs tot simbool. 

Pirow Bekker skep met nugterheid en met so min woorde helder en aangryplike werklikhede. Dit bring ’n mens weer by wat Hennie Aucamp in Bolder aangeteken het: "Dit is dus só: die eenvoud in die kunste is een van die grootste lastighede van die kritikus. ’n Ingewikkelde struktuur kan presies beskryf word; en dié metikuleuse struktuurbeskryweing kan op sigself as ’n soort evaluasie geld. Die mooi, eenvoudige ding, daarenteen, sê homself uit; is dalk nader aan 'outonoom' as die verwikkelde teks waar allerlei bygebring word om die teks toe te lig."

"Maar is die eenvoudige kunswerk werklik so eenvoudig? (Let wel: kunswerk.) Miskien geld die Peppernorm ook hier: dat wat jou boei wél die 'amount (and diversity) of material integrated' is, maar hier tergend onaantoonbaar, omday dit verborge is."

Met hierdie verhale lewer Pirow Bekker bewys dat hy, naas sy bydrae as digter en kenner van poësie, ook ons letterkunde met sy kortkuns kan verryk.