Die ambassadeur - André P. Brink

Dit was ’n lang dag, en hy was in die hart van alles wat gebeur het. Al wat hy nou daarvan oorhou, is ’n ligte kloppende hoofpyn en brandende oë.

Toe beweeg die deur. Hy maak sy oë oop, maar bly origens roerloos sit. En uit die donker gang verskyn sy skielik en knip haar oë teen die lig: die vreemde meisie met die los, deurmekaar, nat swart hare, met haar klere druipend van die reën en haar hande - skraal hande met kort naels, amper soos ’n seun s'n - blekerig teen die lapel van haar deftige, nat, ontoereikende jas.

Toe sy hom sien, vee sy ’n slag vinnig haar hare van haar oë weg en sê vlug: "U moet my huistoe neem, asseblief."

Hy staan, uit gewoonte, hoflik op, maar sê niks, asof hy wag op ’n verduideliking. 

"Ek weet u is baie besig," hervat sy. "Maar ek was ... by ’n vriend anderkant die Porte Maillot, en hy het my uitgenooi, en ek het nie geld om by die huis te kom nie."